Η κοινωνική πορεία, σε επίπεδο εθνών, είναι ένας διαρκής κύκλος ανάμεσα σε καθετί που γεννιέται και παλαιώνει για να προκύψει ξανά μία μορφή ζωής`  μία αδιάλειπτη πορεία από το παρελθόν προς το παρόν κι αντίστροφα. Έτσι, οτιδήποτε δημιουργεί ένας λαός, αντέχοντας στη φθορά του χρόνου κι αποδεικνύοντας τη λειτουργικότητα και την αξία του παραδίδεται από γενιά σε γενιά, αποτελεί την ιστορική πορεία του λαού και τη φυσική του συνέχεια ως ένα αδιάσπαστο σύνολο. Είναι η παράδοσή του, της οποίας η προστασία κι η ανάδειξη έχει καθοριστική σπουδαιότητα κι αποτελεί ατομική υποχρέωση και συλλογική ευθύνη.

   Με την έννοια της παράδοσης αναφερόμαστε σε οτιδήποτε αποτελούσε χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής ενός λαού, σε συγκεκριμένο χρόνο και χώρο και το οποίο διασώθηκε από γενιά σε γενιά έχοντας ποικίλες μορφές από τη γλώσσα και την ιστορία έως τα μνημεία, τα ήθη κι έθιμα, τις κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές αντιλήψεις.

• Σημασία και Ρόλος της Παράδοσης

1.Η παράδοση έχει εθνική αξία, γιατί αποτελεί στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, αφού εμπεριέχει όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της ζωής ενός λαού. Έτσι συμβάλλει στην εθνική συνοχή και σύμπνοια κι είναι το σημείο που θα οδηγήσει στην υπέρβαση επιμέρους διαφορών που αναμφίβολα υπάρχουν μεταξύ των πολιτών, διαφορών οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα. Αυτή η εθνική συνοχή αποτελεί το αντίδοτο στο σύγχρονο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης που αποβλέπει στις μαζικές κοινωνίες και στον εκμηδενισμό της πολυμορφίας του πολιτισμού.

2.Έχει αξία ιστορική κι οτιδήποτε ανήκει στην παράδοση αποτελεί αυταξία. Έχει αποδείξει το ρόλο του, έχει έμπρακτα επιβεβαιώσει τη χρηστικότητά του, έχει αντισταθεί στην κριτική και στη φθορά του χρόνου. Έτσι, αποκτά μία διαχρονικότητα και μία γενικευμένη αποδοχή.

3.  Έχει ρόλο παιδευτικό, είτε με τη μορφή της εκπαιδευτικής γνώσης, καθώς μορφές της παράδοσης προσεγγίζονται μέσα από τη διδαχή (ιστορία, γλώσσα) είτε με την έννοια της ευρύτερης παιδευτικής κι εκπαιδευτικής αγωγής.

4.Οξύνει την κριτική σκέψη, διδάσκει το σεβασμό στον άνθρωπο και ταυτόχρονα γίνεται φορέας αξιών, καθώς το σύνολο των εθνικών παραδόσεων προβάλλουν την ανθρώπινη αξία.

5. Είναι ανθρωποκεντρική κι αναδεικνύει την κοινωνική φύση του ανθρώπου. Η παράδοση είναι ανθρώπινο δημιούργημα, υμνεί τη δύναμη και την αξία του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα.

6.  Το σύνολο των παραδόσεων επιβεβαιώνουν την ανάγκη για συνεργασία και συνύπαρξη των ανθρώπων και πρεσβεύουν το ανθρωπιστικό ιδεώδες.

7. Έχει παιδαγωγικό ρόλο, γιατί είναι το οικείο πρότυπο, η βιωματική εμπειρία ενός λαού. Άρα, αντλούμε πρότυπα προς μίμηση κι εντοπίζουμε συμβάντα προς αποφυγή.

8. Είναι η συνέχεια της ζωής και του πολιτισμού, καθώς τίποτα δεν είναι αυθύπαρκτο, αλλά στο εκάστοτε παρόν υπάρχουν στοιχεία του παρελθόντος, με αποτέλεσμα να εμπνέει στην ψυχαγωγία, στην τέχνη και στην καθημερινή ζωή.

• Παράγοντες που Απειλούν την Παράδοση

1.  Η τεχνολογία κι η κυριαρχία του υλιστικού τρόπου ζωής αλλοίωσαν κατά μεγάλο ποσοστό το περιεχόμενο και το σκοπό της παράδοσης. Αυτό έγινε γιατί η παράδοση είναι στοιχείο του ηθικοπνευματικού πολιτισμού και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον ωφελιμιστικό χαρακτήρα του τεχνοκρατικού πολιτισμού.

2.Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την πολυμορφία των εθνικών παραδόσεων και σταδιακά επιβάλλει μία πολιτισμική μονομέρεια. Αυτό ενισχύεται από την ξενομανία των λαών, από την αδυναμία των πνευματικών ανθρώπων να αναδείξουν το ρόλο και τη δυναμική της παράδοσης κι από την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού μηχανισμού.

3.Η ακραία συμπεριφορά απέναντι στην παράδοση που μπορεί να διακυμαίνεται από την προγονοπληξία ως την προοδοπληξία (πάλη μεταξύ προοδευτισμού και συντηρητισμού).

4.  Σύγχρονος τρόπος ζωής, αστικοποίηση, ΜΜΕ.

• Ποια η στάση μας απέναντί της (ειδικότερα οι νέοι)

   Απέναντι στην παράδοση κάθε γενιά και κάθε λαός στέκεται με απόλυτο σεβασμό. Αυτό δεν αποτρέπει το δικαίωμα για κριτική προσέγγιση, αρκεί αυτή να είναι τεκμηριωμένη και να μην οδηγεί στην αλλοίωση και καταστροφή της παράδοσης, καθώς αυτή δεν αποτελεί κτήμα κανενός συγκεκριμένου ατόμου.

   Για να υπάρξει σεβασμός, είναι απαραίτητη η ύπαρξη γνώσης, καθώς μόνο μέσα από αυτήν οι άνθρωποι απομακρύνονται από την άγνοια και την εμπάθεια και μπορούν να εκτιμήσουν την αξία και τη συμβολή της παράδοσης στην εθνική συνέχεια, να αξιοποιήσουν, ανάλογα με την εποχή τους, στοιχεία της. Να την προστατεύσουν από τις υπερβολές είτε της προοδοπληξίας, είτε της προγονοπληξίας. Καθοριστικός είναι κι ο ρόλος των φορέων αγωγής και της κρατικής μέριμνας (μέριμνας πολιτείας) για ενέργειες που δεν έχουν σχέση με τον πολίτη, αλλά χρειάζονται έναν ευρύτερο σχεδιασμό (νομοθεσία, διευρυμένη προβολή, κλπ).

   Ειδικότερα οι νέοι,  είναι σημαντικό να κατανοήσουν τη θέση τους, δηλαδή ότι αποτελούν τμήμα αυτής της παράδοσης, καθώς είναι η φυσική συνέχεια (εξέλιξη) από το παρελθόν προς το μέλλον. Επομένως δεν μπορούν να την απορρίψουν στα πλαίσια ενός ανεξέλεγκτου νεωτερισμού. Η στάση τους συσχετίζεται άμεσα με:

Α) Την εκπαιδευτική διαδικασία: απόκτηση συγκεκριμένων γνώσεων για την εθνική παράδοση του κάθε νέου, και μία ευρύτερη γνώση άλλων παραδόσεων στα πλαίσια ενός πολυπολιτισμικού κόσμου. Αναγκαία η εκμάθηση ιστορίας, γλωσσών, μορφών τέχνης, κλπ.

Β) Μπορούν να αξιοποιήσουν τη δυναμική της τεχνολογίας είτε εντός, είτε εκτός της σχολικής κοινότητας, προωθώντας και συμμετέχοντας σε προγράμματα γνώσης κι ανάδειξης των παραδόσεων. Η τεχνολογία θα κάνει τη διαδικασία αυτή πιο παραστατική κι ελκυστική για τους νέους. Η παράδοση δε θα έχει έναν στυγνό και στατικό χαρακτήρα, αλλά ιδιαίτερα δυναμικό κι εξελισσόμενο. Εδώ εντάσσεται κι η «υιοθέτηση μνημείων» από σχολικές κοινότητες.

Γ) Πολιτιστικές εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους νέους, τα κέντρα νεότητας και τους δήμους με αντικείμενο την παράδοση.

Δ)Η φύση των νέων μπορεί να επιστρατευθεί ως προς το ιδεαλιστικό της στοιχείο και να υπάρξει μία υγιής εθνική συμπεριφορά, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

1.Δε νομιμοποιείται η κατοχή των μνημείων αυτών από το λαό που τα εκθέτει. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε δωρεάς, ούτε αγοράς. Το χρονικό διάστημα, δε, της υφαρπαγής τους δεν υπήρχε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος κι επομένως καμία άλλη κυβέρνηση ή λαός δεν είχε δικαίωμα διαχείρισης αυτών των μνημείων (δεν νομιμοποιούνταν για τη διαχείριση).

2.  Στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου οτιδήποτε εντάσσεται στην παράδοση ενός λαού πρέπει να υπάρχει μέσα στον πολιτισμικό ή γεωγραφικό χώρο του λαού.

3. Μακροπρόθεσμα , αν αυτή η συμπεριφορά γενικευόταν, θα οδηγούσε σε πολιτισμική σύγχυση.

4.  Αποτελούν τμήματα ενός μνημείου κι η αποσπασματική προβολή τους αλλοιώνει την αισθητική, ιστορική και πολιτισμική αξία του μνημείου. Διασπάται η συνέχειά του και δυσκολεύει τον επισκέπτη στην κατανόηση του ρόλου του μνημείου και στη σωστή εκτίμηση της δικής τους χρήσης.

5.   Η σύγχρονη Ελλάδα έχει την τεχνογνωσία, την υλικοτεχνική υποδομή και το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό για την προστασία και τη σωστή παρουσίαση των συγκεκριμένων μνημείων. Αντίθετα δε η χώρα που τα κατέχει και προβάλλει, κερδοσκοπεί και λόγω της άγνοιας των ιδιοτήτων του υλικού έχει παρέμβει προκαλώντας φθορά.

6.   Είναι θέμα ηθικής τάξης και νομιμότητας η επαναφορά τους στη χώρα και το λαό που τα δημιούργησε, διατηρώντας την εθνική συνέχεια κι ισορροπία.